Kultura wschodu przyciąga tajemniczą oryginalnością i bliskością natury. Każda linia sztuki orientalnej znacznie różni się od tej europejskiej. Jednym z najbardziej interesujących konceptów japońskich jest minimalizm. Chcesz dowiedzieć się o nim więcej? Zapraszamy do zapoznania się z artykułem.
Jedną z najważniejszych cech architektury japońskiej, zarówno tradycyjnej, jak i nowoczesnej, jest obecność dużej ilości pustej przestrzeni. Stosunek do pustki na Zachodzie i na Wschodzie znacząco się różni, jednak współczesne style światowej architektury aktywnie wykorzystują pojęcie pustki, na przykład w minimalizmie i postmodernizmie. Pustka we współczesnym japońskim minimalizmie kojarzy się ze starożytnymi ideami religijnymi i zen. Jest święta, a zatem obdarzona znaczeniem. Japończycy mają szczególny stosunek do natury i do pustki, związany z ubóstwieniem rzek, gór, zwierząt i roślin.
W architekturze Japonii przejawia się to tym, że Japończycy nie boją się wolnych przestrzeni i oszczędnie podchodzą do kupowania nowych rzeczy. Pustka panuje zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz. W japońskim domu nacisk na pojedyncze dzieła sztuki kształtował przestrzeń pokoju i miał specjalne znaczenie filozoficzne, które chciał podkreślić pan domu. W okresie feudalnym pojawiła się idea piękna pustej przestrzeni. Rozprzestrzeniła się nie tylko w architekturze, ale także w literaturze i malarstwie, wpłynęła tym samym na styl życia Japończyków. Posiadanie wielu rzeczy, mówienie wielu słów uważano za pozbawione smaku.
Oryginalność japońskiej kultury kształtowała się od XVII wieku, czyli w okresie, gdy zakazano cudzoziemcom odwiedzać wyspę. Trwało to aż dwieście lat. Na światopogląd Japończyków największy wpływ miały wyjątkowe warunki klimatyczne, klęski żywiołowe i rzeźba terenu. Postrzegają oni naturę jako żywą istotę i pragną stale wyrażać podziw dla jej uroku.
Filozofia, trudne warunki klimatyczne i religia Kraju Kwitnącej Wiśni ukształtowały takie pojęcia jak:
Dlatego tradycja kultury japońskiej opiera się na trzech filarach: harmonii, prostocie formy i praktyczności. Te ważne elementy miały ogromny wpływ na specyficzne podejście Japończyków do organizacji przestrzeni życiowej. Obecnie nazywamy to minimalizmem.
Jego istotę doskonale obrazuje pewne japońskie przysłowie: “Piękno kwiatu jest w jednym kwiatku”.
Japonia doszła do minimalizmu nie tylko w pogoni za estetyką, ale był to wynik cech narodowych i życia w dość kapryśnym klimacie, z ciągłym zagrożeniem trzęsieniami ziemi. Stąd w mieszkaniach japońskich podziwiać można wdzięczne i lekkie przesuwne drzwi-ścianki działowe wykonane z papieru i bambusa. Budynki są lekkie i otwarte. Japoński dom jest często częścią ogrodu, więc krajobraz zawsze był i pozostaje tradycyjną kontynuacją wnętrza. Światło dzienne było w domu głównym źródłem oświetlenia, dlatego Japończycy mieli szczególne podejście do lamp, które powinny dawać słabe, matowe światło. Popularna obecnie wśród Europejczyków „lampa japońska” będąca konstrukcją z papieru i metalowej ramy, służy nie tyle do oświetlenia, ile do podkreślenia zmierzchu.
W niewielkim i przeludnionym kraju przestrzeń jest szczególnie ceniona, więc aranżacja wnętrza lokalu jest zwykle minimalistyczna. Brak zbędnych przedmiotów jest podstawową zasadą minimalizmu. Japończycy wolą czerpać przyjemność estetyczną, poprzez koncentrowanie się na jednym przedmiocie, zamiast powierzchowne przeglądanie kolekcji bibelotów. Aby udekorować swój dom w stylu japońskim, nie powinieneś próbować kopiować tradycyjnego japońskiego domu. Cechy orientalnego wnętrza w warunkach naszej rzeczywistości mogą być niewygodne i nieodpowiednie. Jeśli pojmiesz charakterystyczne cechy japońskiego wnętrza i wybierzesz te najbardziej akceptowalne dla siebie, wynik może być interesujący i niezwykły. Wielu obecnych projektantów wnętrz czerpie garściami z możliwości, które oferuje niezwykła prostota japońskiego minimalizmu.
Fot. Bagus Pangestu/Pexels
